Klienci zwracają się do nas z pytaniami w jaki sposób zorganizować swoją działalność gospodarczą, którą określają jako startup lub inny biznes internetowy. Niejednokrotnie w trakcie rozmowy wychodzi na jaw, że zostali wcześniej błędnie poinformowani albo gubią się w gąszczu podatkowych, ZUS-owskich i cywilnoprawnych konsekwencji potencjalnych wyborów. Dlatego postanowiliśmy przybliżyć temat i opisać proces podejmowania decyzji.

Procedura tworzenia startupu nie jest ściśle zdefiniowana. Jedne powstają w ekosystemach inkubatorów startupów, inne niezależnie. W niektórych rozwiązaniach przychodzi się z pomysłem, w innych trzeba przedstawić gotową spółkę. Teoretycznie startupowiec dąży do zewnętrznego finansowania swojego przedsięwzięcia przez venture capital lub anioła biznesu. Ten plan rozwoju warunkuje formę spółki, bo w zasadzie wyklucza spółki osobowe, przynajmniej w momencie szukania finansowania. Niniejszy artykuł dotyczy zatem uregulowania sytuacji między wspólnikami na etapie organizacji przedsięwzięcia, jeśli docelowy ekosystem wymaga wcześniejszego istnienia lub twórcy startupu chcą mieć gotowy podmiot do zaprezentowania inwestorowi.

Często  na długo przed etapem szukania inwestora pojawia się potrzeba uregulowania stosunków między wspólnikami. Wspólne przedsięwzięcie przewiduje na ogół podzielenie się know-how, pracą i co najważniejsze ujawnieniem technologii. Jak wiadomo oprogramowanie w Polsce nie może być przedmiotem własności przemysłowej, roszczenia dotyczące know-how są trudne do wyegzekwowania a praca na czyjąś rzecz musi być sensownie uregulowana, żeby nie popaść w problemy z ZUSem i Urzędem Skarbowym.

Stąd moim zdaniem na etapie organizacji startupu, jeśli spółka z o. o. jest rozwiązaniem zbyt drogim, użyteczne mogą być spółki osobowe, które łatwo w razie potrzeby przekształcić w spółkę kapitałową oraz w pewnych warunkach spółka z o. o. w organizacji.